Taptoe

Ellen H. (26) heeft een hels buitenlands avontuur met gelukkig goede afloop achter de rug. Een maand lang heeft ze een speurtocht van duizenden kilometers afgelegd om haar vermiste hond Solene (spreek uit: Solaine), een uitzonderlijk lieve en gehoorzame bordercollie, terug te vinden.

Vakantiejob
Ellen aanvaardde afgelopen zomer na haar studies een tijdelijke vakantiejob in een strandrestaurant aan de Zuidelijke kust van Corsica (Bonifacio). Haar zes jaar oude bordercollie nam ze mee. De hond is afgericht en blijft steeds onafscheidelijk in haar buurt. Overdag, tijdens haar diensturen, bleef het beestje gehoorzaam in het strandpaviljoen rondkijken naar het horeca-gebeuren. s’ Avonds mocht Solene dan eens in het zicht van het restaurant los rondcrossen op het strand. Ze kent de omgeving op haar duimpje en keert steeds spontaan naar haar baasje terug. De avond van 9 augustus ziet Ellen haar in de verte nog spelen met een jong Italiaans koppel. Maar dit keer komt Solene niet terug…

Paniek
“Ik was onmiddellijk ongerust”, vertelt Ellen ons anderhalve maand later.
“Ik kende de plaatselijke doemverhalen over Italianen op vakantie in Corsica, die loslopende honden meenemen naar hun land om daar te verkopen of ermee te fokken. Solene is bovendien een echte rashond.”
Onmiddellijk schakelt Ellen alle middelen in. Eerst verwittigt ze de plaatselijke politie. Na een kilometers lange vruchteloze zoektocht op het strand, vergezeld van vrienden, klanten en andere vrijwilligers, bezoekt ze de volgende dagen dierenasielen, veeartsen en campings. Ze spreekt voorbijgangers aan en toont hen een foto. Twee politieagenten zoeken zelfs een tijdje mee. Ze richt een facebook-pagina op, zet een zoekertje met foto in de plaatselijke krant en hangt massaal affiches op. Om af te schrikken vermeldt ze op de affiches en in de krant dat haar hond gesteriliseerd is. Ermee kweken kan niet… Ze belooft aan de vinder 500 € beloning. Op internet vult ze bij ‘Pet Alert’ een zoekopdracht in, de plaatselijke radio wordt mee ingeschakeld. Ze troost zichzelf in de wetenschap dat Solene een halsbandje draagt met haar naam en een Belgisch telefoonnummer. Maar ze achterhaalt ook dat de waarde van een bordercollie van zuiver ras in Italië gemakkelijk 5.000 € kan halen...

Tussendoor moet haar vakantiejob verder, maar gelukkig treft ze een hulpvaardige baas.
Ondanks veel reacties, telefoontjes en tips van overal, veel traantjes bij het slapengaan en honderden kilometers vruchteloos rondrijden, gaat een eerste cruciale week zonder nieuws voorbij.

Gouden tip?
Op het moment dat Ellen alle hoop om haar lievelingsmaatje ooit terug te vinden aan het opgeven is, krijgt ze een tip binnen van een zekere Pedretti, een Corsicaan die Solene had herkend op een poster. Hij is klant in het strandrestaurant en zag de hond daar geregeld. Hij vertelt dat hij die bewuste avond het Italiaanse koppel dat met Solene speelde heeft aangesproken. Ze waren met de hond op weg naar hun wagen en vertelden dat ze de verdwaalde hond bij de politie zouden gaan afleveren. Ze gaven zelfs hun gsm nr. aan Pedretti en de naam van de dame: Martha. Wordt dit dan de gouden tip?

“Weggelopen…”
Zodra een Italiaans koppel het restaurant bezoekt vraagt Ellen om het Italiaanse nummer te bellen. Zijzelf kent geen Italiaans, maar de vriendelijke klanten stellen haar teleur. Martha antwoordt “dat ze inderdaad met de hond hebben gespeeld, maar dat hij agressief werd toen ze hem in de auto wilden krijgen. Daarop heeft hij zich losgetrokken en is weggelopen.”
Hoe aannemelijk ook, dat verhaaltje gelooft Ellen niet. Ze kent haar hond, hij is perfect afgericht, wordt nooit agressief en zou, eenmaal los, zeker teruggekeerd zijn.
Ze krijgt moed en maakt plannen om, zodra haar job is afgelopen, via Italië met haar wagen terug naar huis te keren. Maar daarvoor moet ze duizenden kilometers afleggen, deels met de overzetboot van Corsica naar Italië. Niets is haar echter te veel. Inmiddels doet ze verwoede pogingen om via facebook en een telefoonboek het adres van Martha in Italië te achterhalen. Zo komt ze uit op vier adressen met dezelfde naam in Piemonte in Noord-Italië. Ze achterhaalt ook de naam van de vriend van Martha: Marco. En dat ze elk op een apart adres wonen.

Adressencheck
Eenmaal in de buurt van Piemonte neemt Ellen haar tijd en trekt onopvallend de vier adressen na. Ze heeft inmiddels een Italiaans/Engels vertaalwoordenboek gekocht en oefent alvast een paar woordjes. Op een der adressen herkent ze bij het buitengaan het koppel van foto’s op facebook. Ze noteert de nummerplaat van Marco’s auto en als een volleerde detective en met plaatselijke hulp gaat ze op zoek naar het adres achter de nummerplaat. Ze komt uit op een groot domein met landbouwmachines en hangars. Geen hond te zien. Ze ziet er volk lopen en kiest resoluut voor de frontale aanpak en confrontatie. Een jongetje gaat Marco halen. Ellen zegt hem lichtjes zenuwachtig in een mengelmoes van Engels en Italiaans: “ Cane Corsica Bonifacio?” en toont hem een foto van Solene op haar GSM.
Hij lijkt de boodschap te verstaan maar ontkent formeel: de hond is hier niet!
Ellen vertrekt schreiend en teleurgesteld. Hier eindigt het helse avontuur dat een maand heeft geduurd. Hier breekt haar hart. Solene ziet ze nooit meer terug. Ze maakt aanstalten om in één ruk naar België door te rijden.

Ontknoping
Maar geen tien minuten later gaat haar telefoon af in de auto. Martha aan de lijn. Zij spreekt een beetje Engels met Frans accent en bekent: uw hond zit hier toch! Kom hem maar halen bij Marco. Blijkbaar had Ellen’s intense zoektocht naar de kidnappers een Italiaans koppel tot inkeer gebracht? Ze maakt onmiddellijk rechtsomkeer en komt terug op het domein aan. Martha en Marco zitten huilend op de stoep en Solene speelt er met een jongetje. Solene herkent haar en komt spontaan naar haar gelopen. Met een fikse ruk pakt ze Solene op en steekt hem in de wagen. Zonder verder omzien, ook geen bedankje beseft ze achteraf, rijdt ze naar België terug met een tussenstop in Lyon.
Onderweg krijgt ze drie sms’jes na elkaar in het Italiaans. Veel later vertaalt iemand voor haar volgende boodschap: “Wij hebben veel geld besteed aan uw hond, voor eten en voor de overzet. Je hebt ons niet bedankt. Je liet ons ook geen afscheid nemen.”
Ellen wuift alle spijt over haar plotse vertrek weg. “Bij ons heet dat diefstal”, troost ze zichzelf. “Tenslotte hebben ze toch enkele keren gelogen tegen mij. Maar ik heb mijn lievelingsdier terug. Dat alleen telt”.
Piet De Baets